Yaşamak Kibirli Bir Dans

Su küsermiş hoyrat rüzgâra, akıp geçtikçe zaman
Ürpertinin salıncağından bir çocuk yıldızlara bakar
Arsız korkuları besledikçe simyacılar, sesler çıldırır
Kangrenli masalların yurdunda mutluluk yok olur

Her yangın önce kendini yakar, fırtınadır misafiri
Her yağmur önce kendini yıkar, poyrazdır ahiri
Aynalar tutar bir kadın içime, kırar tüm saatleri
Her hüküm kendi varsıllığını gizler, üşür gülüşleri

Yanıtsız sorulara anlam arar insanlar, yorulur gelgit
Hüzünler tıkarız geçmişin ambarına, zemheri geçit
Onulmaz umutlar serperiz sabırla yaşam yollarına
Kar yağar düşün üzerine, tohum olur ertesi bahara

Unuturuz kendi sızımızı, yaşamak olur tek andımız
Kimi ağlar, kimi güleriz, kanar sıktıkça avuçlarımız
Üryan acılar coğrafyasıdır her mevsim sığınağımız
Yaşamak kibirli dans, asildir yine de sıradanlığımız