Yaşamımı, yaşamak isteyenlere verin.
Ben artık yaşamak istemiyorum.
Beni rahat bırakmayan dertlerim.
Beni yaşantıdan, yaşamdan vaz geçirtti.
Her günün sabahına günaydın demeden,
Bin bir şikayet ediyorum kendimden.
Ayaklarımın romatizması, siyatiğinden,
Gözlerimin hiç dinmeyen nemliliğinden,
Şikayetim var yaşamdan, yaşantıdan,
Şikayetim var, bitmez dinmez ağrılarımdan,
Bu dertlerle bende sayılırım yaşlılardan,
O zamanda bastonumu ayırmam yanımdan.
Gözümde gözlükler mi olacak?
Belimde iki büklüm mü kalacak?
Adımlarımı atacak, derman mı olmayacak?
Böyle yaşamaktan da kim zevk alacak?
Bu hayatta böyle yaşamak istemiyorum.
Her günün bitmez dertlerini çekemiyorum.
Ölmekle kurtulursun diyorlar, dostlarım.
Yaşamdan vaz geçtim. Ölmek istiyorum.
Şu genç yaşımı verin, bu hayatı sevenlere,
Bırakında onlar yaşasın gönüllerince,
Mutlu olsun, neşelensinler şu alemde,
Ben bıktım usandım, hayatın çilelerinden,
Sigarasını çektikçe zevk alana,
Kahvesini yudumlarken dertlerini unutana,
Sandalyesine oturup, şarkılar okuyana,
Bu hayatı ve yaşamı verin onlara,
Allah’ım üzerime bütün belalarını,
Yağmur yapıp yağdırdın mı?
Alıştım ben dert çekmeye,
Haydi tüm belalarını gönder üzerime,
Artık hiç kimse, ne dert ne bela görsün,
Onlar kalan hayatını, mutlu sürdürsün,
Ben öleyim, naaş’ımı da beni unutanlar gömsün,
Artık onlarda, gönüllerince yaşam görsün.
Ben dertlerin, çilelerin, belaların,
Tanrı’sımıydım? Allah’ım bunların,
Hepsi bana geldi, birkez gülmedim.
Benim bu halime acıyan bir dost görmedim.
Yeter artık canımı al, Allah’ım,
İstemiyorum senin olan bu dünyada,
Ne yaşamak, nede mutlu olmak,
Musalla taşında istiyorum, Allah’ım
Bir namazlıkda olsa, saltanatımı yaşamak.
Senin naaş’ın toprağa girince, Pehlivan
O zaman mutluluğa boğulacakmış devran,
Senin ölümünü duyan, sana ağlayan,
Olmayacakmış ama; bu fani Dünya’dan,
Muradına nail olmadan ayrılan,
Bir tek kul dahi kalmayacakmış, inan.
Ankara
Cahit PehlivanKayıt Tarihi : 7.12.2005 23:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O zaman mutluluğa boğulacakmış devran,
Senin ölümünü duyan, sana ağlayan,
Olmayacakmış ama; bu fani Dünya’dan,
Muradına nail olmadan ayrılan,
Bir tek kul dahi kalmayacakmış, inan.
sayın pehlivan...bilemeyiz ki ne kadar yaşar insan ben herzaman bugun ölüm gelecekmiş gibi hazır olmalıyız derim ama Allah daha nice ömür nice gün versin bize...daha nice şiir dolu sevgi dolu günler nasip etsin bize...yeterki....ama son dizede finali müthiş sunmuşunuz bizlere...tebrik ederim...
O zaman mutluluğa boğulacakmış devran,
Senin ölümünü duyan, sana ağlayan,
Olmayacakmış ama; bu fani Dünya’dan,
Muradına nail olmadan ayrılan,
Bir tek kul dahi kalmayacakmış, inan.
sevgili üstadım harıka bir duygu hayatı beşikten mezara kadar biraz sitem biraz hüzün katarak yaşanmış ve yaşanılacakları her yönüyle açıklamışsınız şimdi bazı okuyucular derler iyi karamsar bir tablo çizmişsiniz işte asıl burda iyi düşünmek lazım acaba bende bu tablonun içindemiyim tabiki içindesin çünkü başka çaremi var bunları yaşayacaksın doğmakta hak ölmekte hak ise o zaman bu şiirin içeriğindende kaçış yok Yüce yaratan yaşamı sana vermiş nasıl yaşarsan yaşa ama şiirin son iki dörtlüğünüde aklından çıkarma dünya okulunda derslerinede iyi çalış yarın sınavın var unutma işte ödev burada görev burada ders burada ibret burada ikaz burada yollar önünde açık güzel bir hayat dersi bu derse iyi çalışmak lazım Sevgili üstadım şiirin son dörtlüğü beni çok duygulandırdı ifadesine kelimeler yetmez burası elimi kolumu bağladı dil sustu.kalemine yüreğine sağlık Allah sağlıklı sıhatlı uzun ömürler nasip eylesin cemi cümlemize gönül dolusu sevgi ve saygılar sunarım selamlar
Tuncay Akdeniz
TÜM YORUMLAR (2)