Hayat,yalanların içinde boğulup gidiyor elimizden. Sahte düzenlerin peşinden koşup duruyoruz. Gerçek nedir bilmeden kahpe aldanışların yolunu izliyoruz. En çok kafama takılansa hep susuyoruz. Haklı olduğumuz gerçeklerden kaçıyoruz. Işık nedir bilmeden karanlığa teslim oluyoruz. Ortada apaçık bir gerçek duruyor biz görmüyoruz. Kendimizi sorgulamaktan korkuyoruz. Bilmiyoruz ki gerçeklerin içimizde apaçık durduğunu. Aynaya bakmaktan çekiniyoruz.Ama hep susuyoruz.
Dünyayı yalancılıkla suçlayıp durmaktansa her gecenin ardında aydınlık bir günün bizi beklediğini keşfedebilsek. Çaresiz çırpınışları tükenmez haykırışları bedenimizde yük gibi taşımaktansa ufacık bir gülümsemeye sığınmayı bilmeliyiz. Haykırışlara harcadığımız nefesi kahkahalara saklasak.Yalanları aramaktansa göz önünde duran gerçekleri yaşamalıyız.
Gerçeklerle yüzleşmek bizi korkutmamalı.Hayat bir rüzgar gibidir savurur insanı sağa sola
Rüzgarda savrulmaktansa rüzgara yol göstermeyi bilmeliyiz.Kendi yolumuzu çizmeliyiz.
Eğer bunu başarırsak işte ilk gerçeğimizi bulduğumuz an budur.Kendi yolunu çizen insan yol gösterici olmayı da elbet başaracaktır.Başkalarına faydalı olmanın verdiği hazzı tadıp içinde
kendisine fazla gelen mutluluğu paylaşacaktır.Hayatı yaşamayı, sevmeyi,gülmeyi,ağlamayı
bilmeliyiz. Yaşamak için çok geç olmadan yolumuzu belirlemeliyiz.Gerçeklerin peşinden koşmamıza gerek olamadığını aynaya bakana kadar anlamalıyız.Zaman acımazsızca akıp gidiyor. Bu yüzden doğan her günün değerini bilmeliyiz.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
