Sevda düşten süzülür, su taşı inadına bölerek akar
Özlemin külü yamandır, en çok da gecelerde yakar
Bir türküdür yine de yaşamak, küsünce mızrabını atar
Her insan aşk’tır, nasırlı yüreğinde nice anılar saklar…
Diyorsun ki şaire; ‘Yazmak için hissetmek lazım ve yaşamak’. Söylesene; ‘nasıl yazılır yaşamadan? ’ diyerek girmiştin bu yaşanılırlığın yollarına. Hasretin korlarını eşelerken biz, denizi izleriz, martıları seyrederiz ve birkaç yudum çayda ruhumuzu dinlendiririz. Bir şarkının merhametli sözlerinde, yıldızlar altında ağ çekip karanlık denizlerden şafak sancılarımızla masum balıkları bırakırdık biz de denizlere, kavuşsunlar diye sevdiklerine. Yüreğimizdeki kavuşamamışlık dürtülerini bastırırdık en gizli dirençlerimizle. Değişik zaman dilimlerinde satırlardaki kapalı anlamlardaki gizemi sevdim, yaşanmışlıkları anlatan mısralardaki dili sevdim başlarken bu yola. Söylenen sözlerde sezdirilen anlamları sevdim. Bu biçemler arasında gezinirken ben yoktum, sevda vardı özlem dolu yürek vardı. Kalabalıklar içindeki “sen” göz yaşlarımın düşümlerini hayal ederken, sevdanın hüzünlü çocuğu oyun parkında oynardı. Elinden tuttuğumuzda hüznün; yorgun bir sevinçle şiirler dökülürdü dilimden, susardın. Sustukça hissederdi yürek, coşkuya dönüşürdü göz yaşlarım.Küçük bir kızın okuduğu şiirde yılların yorgunluğunu atardın şair omuzlarından. Sonra dinlenme sırası bana gelir, şiirlerin gölgesinde otururdum düş sahilinde.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta