Yaşamak Dediğin Şiiri - Yolcu Yol

Yine uyku tutmadı her gece olduğu gibi..
Gitmek ve kalmak arasında kalmış yaşıyorum işte.
Yaşamak denirse şayet buna..

Sahi nedir yaşamak dediğin !
Bazen boşlukta öylesine bakmak uzaklara.
Bazense sevmeyeceğini bile bile, koşturmak peşinden ölesiye.
Hayal kırıklıklarına rağmen aşık olmak işte..

Sıradan günlük bir şeymiş gibi acılarla kalmak, dünya meşakkatinden koşarken yorulmak, susmak, suskunluğunda boğulmak.
Yitirdiklerini, kırgınlıklarını, hayallerini sırtına alıp, gelecekten medet ummadan, geçmişin peşine düşen bir eskici olmak..
Bazense sevmek sevilmek ve gönlünce gezmek her yeri.
Ya da hiç bir şeyi umursamadan yaşamaya çalışmak..

Mesela; geçmişinden bugününe, ne çok olaylar oldu değil mi?
Hani hep deriz ya. Hayatımı yazsam roman olurdu.
Roman olmayacak bir hayat yaşamıyoruz ki.
Her anı dolu dolu yaşanan bir hayata sahibiz hepimiz.
Acısıyla tatlısıyla, ağlamasıyla gülmesiyle, her şeyimizle, her birimizin tek tek yaşadığı ve yaşayacağı bir hayat..
Herkesin kendince bir çaba sarf ettiği, çoğu zaman umudunu kaybettiği ama küçücük bir umut bulduğunda sımsıkı sarıldığı bir hayat..
Hani bazen oturursun bir köşeye, farkına varmadan, ellerini şakaklarına dayayıp düşüncelere dalar, gözlerini kırpmadan, uzun uzun boşluklara bakar, geçmişte neler yaşadığını, geleceğe dair tüm planlarını bir çırpıda sana yaşatan, ölesiye veya öylesine yaşadığımız bir hayat..

Sahi öylesine mi yaşıyoruz bu hayatı, yoksa; ölesiye mi ?

Hani şair demiş ya ! Yaşadığın kadar yakınsın sonuna, ne kadar yaşarsan yaşa, sevdiğin kadardır ömrün.
Güle bildiğin kadar mutlusun, üzülme, bil ki ağladığın kadar güleceksin.
Sakın bitti sanma her şeyi, sevdiğin kadar sevileceksin.

İşte budur hayat !

İstesen de istemesen de mecbur yaşayacaksın..
Ya öylesine yaşayıp her şeyin toz pembe oluşuyla avutacaksın kendini.
Ya da; ölesiye yaşayıp, acısıyla tatlısıyla seveceksin her şeyi....