Yaşamak, bazen eski bir sinema perdesine yansıyan silik bir gölge gibidir. Görürsün ama dokunamazsın. Bir pazar sabahı, kimsenin uyanmadığı bir apartmanın merdiven boşluğunda yankılanan çocuk ayak sesleridir. Hayatın ağırlığı, o yankıda gizlidir. Bir sigaranın külüne, bir yağmur damlasının cama bıraktığı iz kadar geçicidir bazen mutluluk. Yine de, vazgeçemezsin.
Gece çöker, karanlık yalnızdır; yıldızlar bile birbirine bakmaz. O sırada caddenin köşesinde bir şişe şarapla konuşan adama takılır gözlerin. “Bu da yaşamak mı?” diye sorarsın kendine, lakin cevabı bilir misin? O adamın ayakları nasırlıdır belki; bir zamanlar sevdiği kadının adını kazımıştır köhne bir ağaca, şimdi o ağaçtan dökülen yapraklarla konuşur. Sen ise bu manzarayı seyrederken, kendi içindeki boşluğu bir çukura gömmeye çalışırsın. Fakat bilirsin, çukurlar dolmaz.
Kimi geceler çay kaşığının bardağa değdiğinde çıkardığı ses bile seni yaralar. O kadar hassastır ruhun. Çünkü hayatta kalmak, bazen en zor savaştır. Kimse bilmez; çatı katında duran o tozlu valizin içinde sakladığın eski anıları. Bir kitap ayracının arasında unuttuğun çiçek yaprağı gibi, sen de zamanla unutulursun. Ama asıl mesele unutulmak değil, unutmaya çalışırken un ufak olmaktır.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta