Yaşamak Buysa Yaşıyorum İşte

İçimde mevsim üşür titrer güçsüz gölgeler
Kağıt kesmez kamalar parçalarken bağrımı
Çelik bir ızgaradan ruhum elemi eler
Rüzgârlar süpürür mü yüreğimden ağrımı?
Başım önüme eğik, omzumda tonlarca yük
Etekleri sürünen üç beden daha büyük
Hesaplanıp işlenmiş yalnızlık taşıyorum
Yaşamak buysa şayet işte hep yaşıyorum.

Özgür uçan bülbüldüm hapsedildim kafese
Dut döktüler önüme o yüzden susuyorum.
İhtiyacım var belki ensemde tek nefese
Hissettiğim öfkeydi sevgiye susuyorum.
Vicdansız yıllar yıktı hergün suratım dökük
Toparladım dertleri dermansız boynum bükük
Çıkarttım anıları bu güne taşıyorum
Nasıl unuttum diye kendim de şaşıyorum.

Doldurdum umudumla sırtımdaki heybemi
Uçsuz bucaksız ömre mahmuzladım atımı
Yarıştım fırtınayla alıp azıya gemi
Çalıştım düşünmeden kaybolan rahatımı.
Hak aşkından sarhoşum hem de nasıl körkütük
Almıyor bir çoğunu cepken büyük cep küçük
Fazlasını derleyip yuvama taşıyorum
Engelleri yok sayıp inatla aşıyorum.

Afet Kırat