Yaşamak Ağrısı Şiiri - Filiz Bülbül

“Yanında ağladığım annem yola bakıyor uzun uzun
Bir beklediği var gibi, bakmıyor gözlerimin içine
Karşımda gözlerini kaçırmadan yüzüme bakıyor çiçek, dupduru güzelliği solgunlaşıyor sanki derdimle
Fırtınalar kopuyor gövdemin tam orta yerinde
Ve sanki rüyalarım gerçekleşiyor
Gözlerimi kapatıp atlamayı düşünüyorum tüm yüksek binalardan.
Yere çarptığım anda uyanıyorum
Israrla devleşiyor yaşamak ağrısı sol yanımda
Israrla kaldırıyor her sabah uykumdan bir güç
İnsan olmak kolay fakat yaşamak çok zormuş, anladım
Tepetaklak olmuş hayatımı düzene koy istedim
Tersine çevir, beni kendine çevir, yüzümü güneşe döndür, beni güldür istedim
Öldürdün
Sorularım yanıtsız kaldı
Büyümekle beraber ışıksız kaldım günlerin en ortasında
Kalkmak istedikçe ayağa hep bir şeyler tutup engel oldu, ayaklarım ağırlaştı
Ve hatta ayağıma kara sular indirenlerin sevdiklerim olduğunu gördüm
Bindiğim hiç bir otobüs beni mutluluğa götürmedi
Sana getirmedi
Hep müsait acılarda indim
Acıları sırtıma yük ettim, bu kez ben yürüdüm yürüyebildiğim kadar
İnsan bazen koltuk değneğiyle de olsa hayata tutunmak ister
Sırtıma yük ettiğim acılarla beraber ölmek istedim
Ben şu genç yaşımda dünyaya kafa tutmak, tuttuğum kafayı da bir şekilde dağıtmak istedim
Sanki bedenim paramparça oldu, bunu hissettim.
Fakat kafamın içindekilerden kurtulamadım.
Ne senin sevgin, ne yaşamak gayreti, ne görmenin, duymanın mutluluğu..
Ben şu genç yaşımda en çok ölmek istedim.”