Yaşamak adına salınmak heyhat!

Beni ben yapan senin tefekküründü
Görünmezlerde salınan güzel güldü
Ne güzeldi mananın enginliğindeydi
Sabırla, melalinde şekillenen erendi

Haliyle hadsizliğimi serdeden edepti
Mizan için azimeti tercih eden abitti
Teni öteleyen, zevki dışlayan zakirdi
Mana için hayatını vakfeden bir erdi

Çaresiz kalıyor halime de acıyordum
Oysa elbette bende âdemi mutlaktım
Neden nefsimin gölgesinde salınırdım
Akıbetimi hiç hesaplamadan yaşardım