Yaşamak Şiiri - Leyla Gür

yaşamak.....

güneş denize sarıldığında başlar evlerin hikayesi....perdeler dışına,eşikler içine kapandığında.....

insanlar birşeyler atarlar , eklerler yada maskelerine akşam olduğunda koltuk kanape yaydıkları yüzlerini,evlere....

eskiden başlamıştır .... daha gün doğmadan....DNA dansıyla oyalanmıştır olacaklar eskiden başlamıştır.....

küçük ocak başları toplanması ateş bahanesi birlikte. kapa hele gözlerini içine sor bakalım şimdi en başı nerdeydi

bu düğümlendikçe çözülen; insan ve ev....insan ev ve....

hep dışına kapayıp içine açtığımız kapılarımız....

perdeleri dışına eşikleri içine.....

başlar hikayeler dedim .başlasın...

harelerini ödünç aldığı özünden kanatlandırıp nietzchenin yanağına buse yapıp yaşıyordu..yaşamak...nefes alıyormuydu yoksa o bir mucizemiydi....hiç bakmadı içine baksaydı görecekti belki , mucize....

işte öyle bilmeden bilmeyi istemeden...mucize.....

sabah kalktı yüzüne sevinç sürdü neşeyle yıkadı sonra biraz çiçekleriyle dolaştı kolkola caddelerde, kesmedi yapraklarını sırtına yükleyip rengarenk boyansın diye , gökkuşağına salıncak kurdu ,bir oraya bir buraya...

haydi kalk diyordu bir yanı esrimi rüzgarlarda savrul, saçların dağınık ayağında eşi başka ayakkabılar

haydi kalk....mucize....

salıncağını koydu kalbine susturdu..

döke saça sokaklarda, düşlerini ucuca ekleyip geri dönüş yoluna iz...susmak çığlık olduğunda...

avareydi artık yılların eskisi ,eski yılların avaresi dönerli kendine

bir süre daha dönendi etrafında ,körebe.....sobe...

hikayeler dedimm ya..sende..bende...aynı...

mucize.....(.18 Eylül 2013, 14:00 )