Yaşamak Şiiri - Esat Anık

Hiç olmadık zamanda bir ayrılık korkusu
Eski bir sancı gibi saplanır yüreğine.
Yaşanmış hüzünlerin, yaşlanmış özlemlerin
Ve masum duyguların; saklanır yüreğine.

Bir kez vurunca kader; gerisi geliyormuş.
Elemler bütünüymüş yaşamak dedikleri.
Acıları paylaşmak denen o/nurlu yükü
Yaşlı omuzlarında taşımak dedikleri.

Kış gelmeden saçlara dökülen aklar gibi
Zamansız vedâlar da inletir gönülleri.
Bir sır söylemek ya da elvedâ demek için;
Çaresiz uzanır da, tutulamaz elleri.

Eller ki; gözler gibi, ruhun aynasıdırlar.
Alaimisemâlar çıkar dokunulunca.
Ferâsetli bakışlar ırağı yakın eder,
Gerçeği saklayamaz yüzler, okunulunca.

Zulme sabır göstermek ve ümide sarılmak
Karanlığı yırtacak bir ışık beklemektir.
Kalplere huzur veren aşktır diyorsan eğer,
Belki en kutsal duygu; bir âşık beklemektir.

Her gecenin aydınlık bir sabahı vardır ya!
Her günün akşamında karanlık başlıyormuş.
Ne elemler, ne keder; durduramaz seveni
Sevgi dolu yürekler şeytanı taşlıyormuş.

Manzum bir hikâyenin bu son paragrafında
Karabasanlar gibi çökermiş ömre hazân.
Her gönülde bir arzû, her dudakta bir sitem
Ve her yürekte yangın.. Böyle buyurmuş Yazan.