Yaşamak Şiiri - Bülent Akyol

Perde kapanır.

Düşer kalbinden vurulmuş bir serçe,
neye uğradığını dahi şaşıramadan.

Yitik düşlerin orta yerinde hissedilen,
uyanma korkusu; bizi ortak kılan.

Gömülü karanlıklarda,
sonsuza dek kalacaklarmış gibi duran
sessiz sokaklar; umutlarımızı boğar, her sabah;
onlar gıklarını dahi çıkarmadan.

Öylesine mağrur..
Ölümü, eski bir dostu kucaklıyormuş gibi kucaklar, umutlar.

Ölümü kucaklayan umutlarımız değil;
ruhlarımızdır, oysa.

Umutlar ve ruhlar..
Birini öldüren,
diğerinin de katili olur.

Katil bulunursa,
bulutlar bölünüp;
güneş, ışıktan oklarını saplayacaktır;
ona mahkum, narin vücutlara.

Sadece, yeni doğmuş bebeklerin malumudur; katil.
Hiçbir zaman söylenemez, bu yüzden. Hep "meçhul" kalır,
tozlu, karton klasörlerde.

Katledilen ruhlarımızdan çok uzaklarda,
canlı sandığımız, ölü ve yok olmakta olan bedenlerimizle, yaşamaya çalışmamızdır sorunumuz, oysa.

Ruhsuz bedenlerle yaşamanın,
imkansızlığını sorgulamadan,
yaşamaya çalışmak..

Yapmaya çalıştığımızın; "yaşamak" değil;
henüz keşfedemediğimiz,
"acizlik" olduğundan habersizce..

Bülent Akyol İstanbul – 2016
Copyright ©

"Çekmeceme Yuva Yapan Şiirler" kitabımdan..