Yaşamak Şiiri - Kazım Başekmekçi

Ey gecelerin dostu!
Karanlıklar ülkesinin umarsız kırallığı.
Yosun kokulu mağara tavanlarına askıntı olan hayat,
Su kürede çağlayan sular bilir seni.
Sense yeryüzünde akan nehirleri tanıyamazsın.
Nehirler ne renktir?
Hangi yöne akmadadır?
Dağlar niçin farklı farklı yükselir?
Ve, kime inat yücelmiştir,dorukları…
Çığlıklar kimin ıstırabını taşımadadır,
puslu havalarda.

Yaşamak,çakalvari şehir eşkıyalarına inat,
Yalnız bir kurt gibi onurlu dolaşmaktır,
O dağlarda…
Yaşamak yüzyılda bir de olsa,
Bir volkan gibi patlamaktır,kör kuyulardan.
Haydi durma dostum!
Çık kapandığın mağaralardan.

Yaşamak,bardaktan taşarcasına,
Yağmur yağmur boşanmaktır düşlerine.
Bazen süslü çerçevelere takacak resimler bulamamaktır,
geçmişten.
Fakat aramaktır yitik sevdalarını,
Kayıp şehrin ufuklarında kıyasıya.
Ve seviyorsan, ağlamaktır doyasıya.
Yasına yas,
Öfkesine öfkedir doğanın.
Ve bütün oyunlarına rağmen yaşamın,
Çıldırasıya bağlanmaktır, işvelerine…

Feryatları duymaktır dostum,
Ve yüreğindeki merhameti kanatlandırıp,
Ebabil kuşları gibi havalanmaktır,
Hayasızlığın üstüne…

Bazen umarsızlığını,güçsüzlüğünü
Ve o felaketin çığlıklarını
Bir çift kumrunun dostluğunu
Bir kemanın ıslığında aramaktır,
Boyun bükerek…

Yedi iklim boyunca
Yedi başlı ejderhalar gibi,
Direne direne karşı koymaktır,

Yaşama,
Ormancının köyünden bile
Tatlı tatlı gülebilmektir bazen.
Gülemiyorsun ya!
Askıntısı olduğun mağara tavanlarına
Şehrin havasını,suyunu bozmamak uğruna,
Dönmektir dostum…

Kazım BAŞEKMEKCİ