Yaşamak Şiiri - Salih Özdemir

Yaşamak
Sessiz sükut içinde …
Fark ettirmeden neler sakladığını içinde…
Hissettirmeden acılarını ve ne kadar sevdiğini insanları…

Bir ağaç gibi sessiz ve sakin yaşamak ….
Bir yandan köklerimden çekerken suyu, bin bir hışımla…
bir yandan çatlatarak, tomurcuklarımı…
bir yandan, kıyametler koparken ta derinliklerimde,
hiç ses çıkarmadan …
rüzgarın yokluğunu fırsat bilerek…
sessiz ve sukut içinde ….
İçimde olup bitenleri hissettirmeden,
çıtımı çıkarmadan yaşamak…
bir yandan dökerken yapraklarımı,
bir yandan meyveye durarak….

Çocuklar taş atmamalı yapraklarıma ama…
meyveyi almak için kırmamalılar dallarımı ama…
gölgemde oturup serinlemeli insanlar….
Gövdemi kazıyıp durmamalılar, kahrolası çatal dilli çakılarıyla, sevdiklerine hava atmak uğruna….
sıkıştıkça gelip gelip dibime işememeliler ama…
döküp döküp gitmemeliler pisliklerini orama, burama….
hoş bi şeyde diyemem ya! ..
ama nasıl meyveye dururum sonra? …
nasıl serinletirim bunaltan sıcaklarda gölgemde? …

Ben hep yeşertip yeşertip vermeliyim, meyvelerimi,serinliğimi, mevsimler acımasız olsa da …
tek bir teşekkür beklemeden…
Dökünce yapraklarımı,
varsın unutsunlar varlığımı,
varsın yok saysınlar,
akıllarına bile gelmesin varsın, nasıl beslendikleri ….
varsın düşünmesinler bile, onlara verebilmek için bitek meyveyi,
benim neler çektiğimi,
Nasıl inlediğimi …
soğuk kış gecelerinde, yapayalnız nasıl üşüdüğümü hiç bilmesinler … kuşlar bile konmadığı günlerde dallarıma,
nasıl yalnızlık çektiğimi, hiç olmamış saysınlar varsın …
varsın, dallarım meyveliyken sevsinler, mühim değil …
Varsın, yemyeşilken doluşsunlar çevreme, ne önemi var…

Ben hep vermeliyim meyvelerimi, serinliğimi…
neler çektiğimi bilmesinler…
hiç şikayet etmemki…
bir ağaç gibi sessiz ve sükut içinde yaşamalıyım ben…
üşenmeden yorulmadan ve hep vererek güzellikleri…
kimseden bir şeyde beklemem valla…
ben suyumu kendim çekerim toprak ananın bağrından…

ama serinleyip serinleyip giderken …
kahrolası çatal dilli çakılarıyla kazımasınlar gövdemi…
ama taşlayıp durmasınlar yapraklarımı…
ama kırmasınlar dallarımı artık n’olur…