Bir çiçeğin üstündeki kelebek kadar kırılgandık.
Zamanı anlamaya direniyorduk.
Hayaller üretiyorduk olmayacak,
Olabilecekleri hesaba katmıyorduk.
Bildiklerimizle doğrular uyuşuyordu,
Ama biz bunu istemiyorduk...
Sanki, bir tekrarı yaşamak gibiydi bizimkisi.
Sus pus oluyorduk iş ciddiye binince.
Şarkılarda aranan teselli gibiydik,
Ama bir teselli veren bile yoktu...
Kayıt Tarihi : 5.12.2005 19:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bu türküyle kafayı bozdum ben..
takıldım gece gündüz bunu dinliyorum..
ya diyeceksin niye kafayı bozdun?
bir cümle var ki süper..
diyor ki
insanın zulmüne dayanmaz yürek..
buna takıldım işte..
ben ne sağ bildim
ne de sol
ama türküleri sevdim
ilahileri sevdim
ney dinledim
bağlama sevdim
hacı bektaşa özendiğim için değil
her ne hikmetse hep biraz onun öğretileri gibi oldum ömrümce
komik olanı ne biliyor musun?
bu çocuk kalbimi
hiç biri tam anlayamadı..
oyyyy zulüm zulümm..
uzak dur ölümmmm bile diyemiyorum artık..
içimdeki çocuk bu dünyada çok üzgün..
teselli bulamaz halde..!
ne yazık ki..
TÜM YORUMLAR (1)