Yaşamak Şiiri - Samet Yıldırım Sonuncu Yeni

Kallavi gülüşler, düşler ve usturalar sokağında
Altmış yaşın getirdiği yorgunluk,
On beş yaşın verdiği huzursuzluğun,
Tam ortasındaki tezgâhta
İçimizde en çok saygıyı hak eden karıncalar,
Toprak ölüleri ve karamsar mutluluklarla beraber
Ak bir güvercinin sis olup uçtuğu yerde ayrılıklar büyüdü
Baktı mı bakışlarından tutan,
Kan tozu sahte kabadayılarla büyüdü

Esasen biz bu dünyaya keşkeleşmiş insan suretlerinde,
Yeniden isteriz dediğimiz senelerimizle gelmemiştik
Çocuktuk, yaşamak istedik
Doğamızda vardı, yaşıtlarımıza özendik
En sonunda hepimiz kendi öğretmenimizdik öğrendik
Çoğaldıkça parçalandığımızı hissettik cam kırıkları gibi
Çekilen ilk nefesin ciğeri yakması değilmiş ,
Meğerse, hiçbir acı

Benden sessizliğimi alın dile gelsin
Aradan kaç sene geçerse geçsin,
Hep aynı yaşta kalsın ağlamak
Şehrimin sınırları gönlümün sınırlarıyla çatışsın,
Ki adına hasret derim
Siyah beyaz zamanlardaki insanlar kadar güzel olsun,
yaşamak.