Yaşamak.... Şiiri - Tuncay Aytaç

Kraldan çok kralcıların soytarılara verdiği bahşiş gibi ön sesizlerim.
Karlı günlerin akşamlarına gecenin kara çalma çabası gibiydi namussuzluğun direnişi.
Son vedalara üzülmüş gibi görünen yüzlerin gözlerin ardındaki riyayı görebilme gayretiydi yaşamak.
Yaşamak kolay değil arkadaş.
Yaşamak bir sanattı.
Yaşamın içinde aldığın rolü becerebilmek apayrıydı.
Yaşamak gaipten gelen sesleri hissedip dile düşürdüğün çağrıydı.
Bazen yaşamak, sinede hissedilen ağrıydı.

Ulaşılmazlığı yüzüne koyup gülümseyerek meydan okumanın mutluluğuydu yaşamak.
Acılara göğüs gerip gözlerindeki yaşı gizlemenin asaletini yureğinde hissedebilmekti belki de yaşamak.
Yaşamak bazen de bilinmeyene yolculuğun nirengi noktasıydı.
Belki de hiç denemediğim eğlence sanatıydı.
Kendini eğitme çabasıyla birlikte fazlalıkları öğütüp rüzgâra savura bilme yetisiydi.

Ne olursa olsun yaşamak yasamaktı işte.
Fani olan şu alemde bir seda kalacak.
Bu seda bazen yıldırımlarda isyan, bazen de rüzgârda çığlık.
Dünya benden içeri ben dünyadan dışarı olamam ki!
Dünyayla birlikte dönüyor başım.
Sırdaşım olan kelimeler bile ele veriyor beni.
Akşama uğurlarken zaman cismimi.
Bilinmeyenin uçurumlarından atlamanın sırasını bekliyorum.
O yüzden dilimde dönüyor kelimeler.