Yaşamak Şiiri - Kamal Ataman

Şimdi yağmur yağsa, sis çökse yeryüzüne
Şu karşıdaki şehrin ışıklarında bir durgunluk belirse, dağılır mı ki bulutlar, yeşerir mi tüm umutlar?

Bir parça saygım kaldıysa
O da göğü bana getiren rüzgaradır.
Ve bende savaş, kanla kazanılırsa
Dökmeye hazırım bendeki kanı

Toprakta bir fidan biter belki ardımdan
Ya da belki de hiç ot çıkmaz bağrımdan.

Karşıdaki şehirden bir kayık gelse
Dalgaları haşin, öyle görünür Marmara’nın.
Gökyüzü karanlık neredeyse yüreğim kadar.
Ve mevsim sevilmekse, sevmekten daha öte
Anlamazlar insanı, biraz bile.

Söküldü döşümden
çivilerle çakılmış olan direnme hissiyatı
Alındı elimden gökyüzümün aydınlığı!
Ve beni uzağa ittiler ruhumu benden ayrı.
Sahil kenarında usulca dinliyorum dalgaları.

Benden ayrı düşen ruhumu arıyorum
Mevsimler enginler gibi taşıyor, çırpınıyorum.
Bu şehrin hüznü bir benim sırtıma dolanmış sanki
ya da görünmüyor yeryüzü artık eskisi gibi.

Şimdi çınar gibi dizilen o dağların eteklerinde ben
Bir tek rüzgara saygı duyuyorum,
bana ‘yaşamayı’ getiren.
Bilhassa o da olmasa beni soracak yok geceden
Kimse durduramaz artık gidişimi, bu kafileden.

Mehtap doğuda şenlenir şimdi
güneş ardına saklanmış şu kahpe dünyanın.
Ellerimi uzatsam da yetişemiyorum o cennet denize
Üzerinden bellidir hali Marmara’nın.

Ben artık gitmeliyim ey şen dostum rüzgar! Cehennemde bana ait ayrı bir yer var
Sen bana ‘yaşamı’ getirdin ya ancak.
Artık tüm anlar senin adına yaşanacak!