Yaşamak Şiiri - Mustafa Özdemir 4

ne müptelası oldum ne kanımda gezdi hayat
ne akile akıl sordum ne dervişe sebat
ağzıma bal misali bir tutam yaşamak
tad vermedi yavandı kustum onu

ne hicaz aldı aklımı ne faslımı segah
ne tamburu burdu beni ne sazına eyvah
bir türkü gibi dildeydi yaşamak
ses vermedi yalandı kıstım onu

tutardı insanı rengi büyü gibiydi
tek rengin o renk olmaya rengi yetmezdi
tüm renklerin doldugu kadehti yaşamak
ton vermedi bulanıktı süzdüm onu

bazen bir anı olmak için ısısı yeter
bazen ayazdır subatta yüzümü keser
gece bozkırda rüzgardı yaşamak
yön vermedi kaybetti buldum onu

kimi mekruh binalar zemininde
kimi göğü delen meskenlerde
oynardı kagıttı kumardı yaşamak
zar vermedi zordu yendim onu

sonra acı oldu zehirdi anlatılmazdı
kanın adını kızılcık koyardı
anlatılsada anlaşılmazdı yaşamak
sır vermedi ketumdu sustum onu

kalemi veren hayat rızkınıda verdi
gözünden gelirmiş şairin mürekkebi
zihnimde küflenen şiirdi yaşamak
söz vermedi uçardı yazdım onu