Yaşamadan seyrediyorsun sadece…

Yaşamadan seyrediyorsun sadece…

Kayıp bir melodisin, duyguları öksüz bırakan,
Gözlerinde aradım, ruhunun sesini…
Suskun bir uysallıkta içinde ki; gizli fırtınaları dinledim,
Hayat yılgınlığını anlatan bedeninde, kaybolmuş umutları gördüm.
Oysa kuş gibi kanat çırpan yüreğinde, yarınlar tozpembe idi…
Ne oldu sana…
Kafdağı’na aşıp; hayalindeki hayata, el sallayacak sen,
Neden durgun ve yaşama mat oldun?
Bilmiyorum belki de iflas etti, varlığın aldığı nefeste,
En yakınında olan biten, iliz yon oyunlarında; göremedin gerçekleri…
İnandın “Yaratandan ötürü, tüm insanlara”…
Sevdin yüreğinden; filizlenen özün can buldu güzelliklerde,
Olduğun gibi göründün, düşünmeden değerlerinde,
Sendin rolünde de, gerçeğinde de, buram buram…
Her sırtına saplanan acı hançer, irkiltti seni…
Dayanma gücünü, eritti zaman.
Duyguların sönük, kırgın bir bakışta ve şoktasın…
Arıyosun hiç görmediğin, masal ülkesini,
Gerçekler sarmış, yaşamadan seyrediyorsun sadece…

Oktay ÇEKAL
20.11.2011–19.25