Yaşama zemin oluşturmak Şiiri - Tuba Gür ...

İnsan neyse odur varoluş birdir.
Kendi varoluşuna erebilmek, birçok şey içinden, insanın kendi özünden bir bütün olabilmesidir.
Nasıl bir ağaç kendinden yüzlerce meyve oluşturuyorsa
ağacın kendisine de meyvenin kendisidir denemez.
Kalbinizde ki tüm iç zenginliğiniz, coşkunuz ve tüm oluşturduğunuz güzel şeyler, sizin özünüzdür.
Ancak özüne ait olmak, kendinden öte bir öz varlığa varolmaktır ki;
kendine varolmakta ve kendinde bir bütün olmakta oradadır zaten.
İnsan yeri geldiğinde bir ağaç hürlüğünde olabilmeli. Kök salabilmeli bilinmezliğe ve kökleşmeli kendinde.
Yeri geldiğinde yaprak olduğunu bilmeli ve savrulabilmeli kendinden. İkiside birdir aslında.
Ağaç, yaprağın nüshasında gizlidir ve ağaç yapraktır herşeyiyle.
Yaprak ise kendi içinden ağacın bir değişimidir.
Bir bütün olarak baktığınızda herşeğiyle bizde kendimizde bir döngüyüz oysa.
Bazen bürünürcesine tüm dünyaya, kainatı izlemek istersin.
Herşey kendi seyrindedir. Bazen sislerle kaplıdır dağların ufku ve en yüceler.
Zamanın puslu anı deriz gördüğümüz her hakikati çevreleyen surete.
Kalbin ufkuna ulaştığımızda ise , iç bakışımız en net görüntüyü verir bize.
Hakikatte bir adım öncesi sen, bir sonraki adımlarından da ileridir oysa.
İşte o zaman kendinle buluşursun. Belki senden öte bir içte, belki kendinde kendini bulursun.
Hani bir ağaçta yaprak misali hiçlikte.
Belki kainatın da içresindedir özün hani kök misali ,
kendinde kökleşebilmek misali.
Yüceliğe ermek, derinliğe eğilmek ve bilinmezliğe kök salmak gibi.
Kaldırıp başını ufka baktığında, gördüğün yücelik ve seninle görülmeyen derinlik bir değildir oysa.
Ve noktada hissedersin öz bir görüşten tüm herşeyin iç ovalarını.
Zamanın gelip geçiciliği yok etmez hakikate duran hiçbirşeyi. Zaman geçer, gün değişir, an başka belirir.
Oysa düşüncenin ufkunda yürekten görülendir en güzel olan bilirsin.
Kalbine kainatı sığdırabilen insan, mutlaka kalbinide kainatın içinde bulacaktır.
Unutmayın; Bu dünyada ruhun derinliğine ulaşanlar daima bedenlerin darlığında sıkışıp kalanlardır.
Yaşama kök veren herşey, kendinden de öte içten içe ilerlemektedir oysa.
Ne kadar ilerlesek kendimize; o kadar ulaşıyoruz kalbimize.
Oysa daha çok aşılacak şey var , ulaşmak için biz olan yanımıza.
Bizi bizden öteye iten şey ; yaşamın binbir dipsizliği ve uçsuz bucaksız uçurumlarıydı geriye kalan fikirlerin.
Oysa adımlarımız hep bize ait iken , bazen atılan adımlar insanların attığı ve ittiği adımlara göre yön alıyor gibiydi.
O zaman atılan adımlardan önce zemini hissetmeliydi insan.
Kainatın her yolunda yürümeden önce, bir yolunu bulmalıydı hakikatte herşeye ulaşan insan.
İşte o zaman binbir seyirde iken herşey ; durması , ağaç misali içten içe nice yol alması ve yürümesi ise nice dinlenmesi oluyordu insanın. Unutmayın yücelerde dağ misali yalnızlar, aşağılarda ise hep yaltalayanlar ve baltalayanlar vardır.
Bazen bir yanımız varlığına o kadar sahipleniciyken varoluşa ermek için, diğer yanımız bazen varından yoksun yokluğu solurdu.
Arş'ı aşsa varlığımız, arş kelamından bir ar dokunurdu içten içe.
Kendinden ileri bir adımda, yüksek bir fikir ve yüce düşüncede olduğunuz an ardınızdadır herşey.
Hikmetli bir düşünce var eder daima insanın ve kainatın da öz hakikatini.
Nerelere sığabilirdi ki insan yüreğinden öte?
Ötelerde biryerde arşa değse başımız, dünyaya yaşarken dar geliriz.
Dünyalar yaratırız düşüncemizde ve bilinmeyen iklimler yaşam vaad eder.
Yaşam bir düşünce arası görselliktir bazen.
Buyuzden varlığımız yaşama bir görüntü olabilirken, zihnimizde derin bir görüş oluştururduk gerçeğe en yakın.
Ve anlardık ki; en yakın kalptedir insan.
Unutmayın; kendi iç görüşümüzdür yaşama zemin oluşturmak.
Bir ağacın zemininden oluşuyorsa yaprak, önce toprağı hissetmeli ki; kainat kendi varoluşundan elimizde yeşillenebilsin.