Yaşama Sevincim Şiiri - Alim Eken

Ne zordur bilemezsin
Fırtınalar koparken içinde
Dağlar ufalanırken ellerinde
Dingin ırmaklar gibi
Kendi ağırlığını taşımak ne zordur.
Oysa çizilmişti haritalar
Menziller çoktan aşılmıştı.
Bilmem kaçıncı uykusuz, sensiz uyanıştı.
Uykusuz yataklar birer kaçıştı.
İrkilmeler birer refleks,
İklimler yalnızlıktı.
Yoktu bir kalem kıranım,
Asıp yakasına idam yaftasını
Sensizliğimi darağacında sallandıranım yoktu.
Ne cellâdı vardı acılarımın
Koparıp kafasını saniyenin onda birinde
Yuvarlayıp kanlı sepetine giyotinin
Ne de ben razı geldim ayrılığa
Sen yokken yokluğunun.
Ketum bir ömürdü,
Yaşam yaprakları bir bir döküldü.
Duvarımdan otuz yedi takvim söküldü.
Şiddetli ve çetindi,
Baharım göz gözü görmez bir tipiydi.
Avuntular Nepün kadar uzak,
Umut daima çıkında azda olsa bir erzak,
Mazgalda açan talihi kör papatyalarım.
Kokusu daha duyulmadan soldu.
Bunca buhranlıyken, vakayken günlerim.
Seninle buldum umudu.
Güneş gibi her sabah yeniden doğdum,
Esmer saçlarınla hayata tutundum.
Bir firari sevda sarıp sarmaladı
Pıhtılaşmayan kanamalı yaramı.
Bilsen, ah bir bilsen yakamoz çiçeğim,
Hangi umutlara gebeyim.
Tutup ellerini,
Mahşeri kalabalıkları sevdanla yara yara
Başım dik, alnım açık
Bütün âlem-i beşerle cenk ederim.

01.01.2008 - İzmir