Yaşama Sevincim Şiiri - Abdurrahman Özdemir

“Kızım Özge’ye”

Askerde aldım yolculuğunun haberini.
Sevindim desem, yalan olur evlâdım.
Öylesine üzdün ki, o günlerimde beni,
Nasıl anlatsam, ne desem, bilemiyorum.
Gücenme sakın böyle diyorum diye.
Üzülmem, senin varlığına değildi asla.
Bırakıp gittiğim, kadınım, annen.
Oldukça sarsılmıştı o sıralarda.
Askerliğim bitip de, dönünce Ankara’ya,
Severdim seni inan, daha ananın karnında.
5 Nisan 1984, günlerden Perşembe,
Saat tam 01.00’di, annen sancılandı.
Hemen alıp götürdüm Hacettepe’ye.
Bir türlü sabah olmadı, işte o gece.
Evet yavrucuğum, sen bu aynı gün,
Saat 11.05’te geldin dünyaya.
Yirmi altı yıllık ömrümde ilk defa,
Gülerken ağlattın beni o anda.
Âdeta ben de doğmuştum seninle yeniden.
Bir garip duygu kapladı beni anîden.
Yaşama sevincim daha da arttı sanki.
Avazım çıktığınca bağırmak geldi içimden.
Duysun istiyordum sevincimi bütün dünya.
İşte diyordum; şimdi, ben de baba oldum, baba..
Yavrum, evlâdım, kızım diyerek gönülden,
Basacak birim var göğsüme kana kana.

5.4.1984 - Perşembe - Saat: 11.15