Yaşama Sevinci Şiiri - Miri Arpacı

Damlaya damlaya
En sonunda gece,
Bir ırmağa döndü içimde.
Yavaş yavaş eridi cisim,
Karanlık sularda…
Ne kalp var artık, ne de damar —
Bir türlü öğrenemediler yüzmeyi.
Akıntıya kapılıp gitti umutlar.

Bilmek kaldı
En sonunda elimde.
Bilmek:
Şu hiçbir sıfata uymayan durum.
Onu da atmak lazım galiba…
Atmak —
Ya da atlamak karanlık sulara.

Bu da, çoklarının "yaşama sevinci" işte:
Kim bilir?
İlerde bir yerlerde
Takılmıştır belki
Güneşten bir dala,
Umutlardan herhangi biri…