Yaşama Senfonisi 2 Şiiri - Serhat Sümer

-Kumdan Kaleler-

Bir gün bitecek
Zaman ince bir işçi gibi
Oyarken ruhumuzun derinliklerini
Kalbimin iç yerinde bir sızı
Seni hatırlatacak

Ne sen eski sen;
Yüzün yüzüme yabancı,
Ne ben eski ben;
Gönlümde derin bir sancı.
Sokulurken güneş dağların zirvelerine
Bu şarkı da bitecek.

Belki bir gün... ile başlayan sözler
Tıkanacak boğazımıza
Gözlerimizin ferini
Çoktan gömmüşüz karanlıklara.
Bu eller daha ne kadar ayrı kalacak
Daha ne kadar susacak isyanlarını
Parça parça olmuş yürek.

Bir gün bitecek
Birde bakacaksın ki
Her şey yarım...
Yaşadım dediğin her şey
Kayıp gitmiş avuçlarından
Ve geç kalmışsın.
Döneceksen ya şimdi ya hiç
Sen, bahara aldanmışsın.

Bir gün bitecek.
Sımsıkı tutmalısın,
Elinde kalan ne varsa.
Hayat denen bu salıncakta
Sırasını savacak bir yavrucaksın.
Kaç hayal kırılmışsa
Kaç umut yıkılmış
Kaç kez dağılmışsa
Yaptığın kumdan kaleler
O kadar güçlüsün.
Şimdi inadına
Yaksın akşamları gülüşün.
Yeni bir gün doğuyor
Adını yaz bulutlara
Ölümsüzsün.