Yaşama Korkusu Şiiri - Evreşeli Superman

Korkularımız var,
Cesur maskelerimizin altında endişeli yüzlerimiz yatıyor.
Öylesine yıpratmış ki yaşanmışlıklar
Ve öylesine birikmiş ki bastırılan duygular
İçimizde volkanlar patlıyor,
Ama kimse lavlarını öylece hayatın soğuk deresine akıtamıyor.
Çünkü öylesine ürkmüşüz ki yanlış anlaşılmaktan,
İçimiz hapsedilmiş duyguların yanık izleriyle dolu.

Bir türlü pişememiş, içi çiğ kalan heveslerimiz var.
Öyle çekinmişiz ki düşmekten,
O yolu yürümeye hiç cesaret edememişiz.
Yüz üstü düşmekten, yaralanan dizlerimizden kanlar akmasından korkmuşuz
Ama korku uğruna vazgeçtiğimiz heveslerimiz giderek oymuş yüreğimizi.

Karşılık alamamak fikri kemirip durmuş içimizi,
O yüzden hep kaçak dövüşmüşüz.
Dışarıya samimiyetten yoksun kahkaha demetleri saçarken,
İtiraf edilemeyen en büyük aşkları kalbimizin ücra mezarlığına gömmüşüz.

Terk edilmekten öylesine korkmuşuz ve susmuşuz ki,
Kocaman ve bir o kadar da ufacık dünyamızda tek kalmışız.
Endişe bizi öyle güçlü esir almış ki,
Haykırmak için gücümüz bile kalmamış.

Korkularımız var.
Daha kendimize bile açıklayamadığımız benliğimizde,
Saklı kalan arzularımız, söyleyemediğimiz sözlerimiz var.
Yüreğimizde tarlalar dolusu yanmış duygu filizleri var.
Öylesine susturmuşuz ki yaşama isteğimizi,
Küçücük bir heyecanın bile yeşeremediği pişmanlık çölünün ortasındayız
Ve ayaklarımızın altında yakıcı kumlarla,
Başımızın üstünde kavurucu bir güneş gibi bizi kuraklığa terk eden keşkelerimiz var.
Ve hepimizin içinde çürümüş beklentilerle dolu,
Koca bir duygular çöplüğü var.

Çünkü sadece nefes alıp vermekten daha anlamlı,
Maddi kaygılarımız yüzünden oradan oraya koşuşturmaktan daha heyecanlı,
Ve en önemlisi duygularımıza çektiğimiz setlerden eser kalmadığı,
Daha canlı ve daha berrak bir hayatı yaşama korkumuz var.