Yaşama inat Şiiri - Sebahattin Kömürlü

boğuk bir ses yükseldi göğe,
köpek havlamalarına bile, benzemeyen.
savaşlardan kurtulmuş yitik ayaklarıyla,
ağrılarını dindirmeye çalışıyordu,
neler
umulur dünya,
dünler
de
kalıyor
ard
arda
hele bi
bak,
dağa,
taşa,
yıldızlara.
su
yine bildiğince akmada.
bunca
göz yaşı na
kim aldırdı
bu anaca.
Sabah la ra ca beklemen
alacakaranlığı
boşuna…

umut ışıkları dağıtmayacak
güneş.
adım, adım
ilerlerle yen yol,
almadı mı
adımlarını?
nice
baharları
umutla
andın …
adını,
adımı,
adımızı,
kazdığımız kara
taş

yaşama inat
yaşattı...