Yaşama İkilemi Şiiri - Cebrail Tanrıverdi

Sana erişmek için,
daha ne yapmam gerek?
Biliyorum yolum yol değil.
Umurumda mı sanıyorsun?

Bir gül sen.
Hani bir ihtimal samimi konuşsan.
Bu canın depoziti yok.
Çekinmene de gerek yok.

Olduğu gibİ;
mesela yağmurun sele karışması gibi,
mesela ışığın çiçeklerdeki etkisi gibi.
Alt tarafı bir oyunda seyirciyiz farz et.
Görmediğimiz perdelerin arkasında;
Sussak da olur,
Susmasak da.

Kimsenin bilemesine gerek yok.
Öyle bayram teraneleri gibi,
mutluluğa şahitlik eden kıskanç iki göz;
kör olsun,
görürsem senden gayrısını,
neylerim görmeleri.
Yani bir açmazın içine kaç sen sığdırabilirim?

Neyse tadı kaçmıştı işte sevmelerin.
Hanİ bir çocuğun mutluluğu gibi,
ödül gibi;
bilemediğim bir sonuçtan,
silip silip tekrardan karaladığım sayfalar.
Ve sen gülüm,
kaç sayfada bir roman olursun?
Belki şöyle de olur.
Aşk ölür.
Ve ben sana misafirliğe gelirim.
Tüm samimiyetsiz duygularımla,
bütün tümcelerim sen olursun

Sana erişmek istiyorum.
Bilmediğim bir frekansta.
Belki de fark edeceğin armonide.

Belli ki yanmalıyım bir kelebek gibi.
Yansam ne?
Yok olsam bile;
Ben hayatta en tehlikeli şeyi seçtim.
Her gün yaşamanın ikilemini.