Yaşama Davet Şiiri - Hayat Aktaş

Uzaklardan seslenir bize Korkularından kurtul der Ruhunun ışıltılı sarayına dön der Denizin hışırdayan güçlü sesi... Gülümseyen yüzüyle kırlar Açmış kollarını sevgiyle Ona dönüşümüzü bekler Yaşamdan uzak kalma Evinden uzak kalma Kalbinden uzak kalma der Manitu Güneş tarlaların başağına Başaklar kokusuna çağırır bizi Ağaçlar gelinliğine çağırır Yaşam özüne Yeryüzünün yolcuları değil miyiz hepimiz Barış ve aşk için şarkılar söylemeliyiz Bir atın sırtına atlayıp bazen Güneşin battığı yöne gitmeliyiz Öylece... Korkusuzca gitmeliyiz Kendimize doğamıza dönmeliyiz Yeryüzünün yolcuları değil miyiz hepimiz Gün gelir yollar çeker bizi Yollar uzun olur dağlarsa büyük Aşılmaz zannedilir çoğu zaman Haydi dönüş zamanı der ulu Manitu Nehirleri takip etmeli Nehirler bereketli ovalara Denizlere götürür bizi der Sulara bırakalım o zaman kendimizi Yatağımız gibi nazik ve yumuşaktır yüzeyi Sular yatağımız olsun Sessizliğinden korkmalı bazen suların Yönümüzü çevirdiysek nehirlere Arkaya bakmaya gerek kalmamıştır Uzaklarda bir taze gelin ağlar Törelere kurban bir kız ağlar Sessiz çığlığını basar İçimizde bir yara sızlar O zaman gökyüzünde bir bulut ağlar Rengarenk çakıl taşları Gün ışıyınca her sabah Gidenlere ağıtlar yakar Sonra evimiz çağırır bizi Hava kararmadan Sığınağımız olan evimize dönmeliyiz Açmış kapılarını bizi bekler Hiçbir yerde oyalanmadan Mehtabın büyüsüne kanmadan Çabucak dönmeliyiz o zaman Sevgiliye döner gibi dönmeliyiz Güneşi,sevgiliyi ve mehtabı Yaşama sebebi gibi görmeliyiz Hayat AKTAŞ Şubat 2012