Yaşama Dair Şiiri - Ozan Çelebi

Yaşamak savaşmak üzerine kuruludur aslında
En çokta kendinle savaşırsın
Unutmamak için…
Ama gün gelir geçmişte en çok değer verdiğin
Varlığı unutursun
Hatta gün gelir tozlu raflarda duran
Gözün gibi baktığın okumaya kıyamadığın mektuplar unutulur
Ellerinde belki bir avuç sevgi kalır
Ya da yapamadıklarına duyduğun hasret
Bazen umursamaz bakar gözlerin dünyaya
Gidesin gelir yaşadığın yerden uzaklara
Hani uzak diyorum ya
Belki ismini bile bilmiyorsundur
Sadece gitmek..
Sanki gidince kurtulacak gibi düşünürsün
Zaman olur her şey üstüne gelir tutunacak bir dal ararsın
Acı bir gerçek vardır ama
O an kimse yok.
Ağlarsın belki de o an iyi arkadaşın konuşamayan yastığındır
Bir heyecanla güllere dokunmak istersin
Ama eline batmıştır dikenleri
Sonra üzülürsün kızarsın kendine
Unutursun, belki de yeni bir bahçe bulursun
İçi tam senin sevdiğin renklerle dolu
Hani her gördüğünde seni gülümsetecek güller var ya
Tıpkı onlar gibi
En güzel günleri yaşarsın
Sonra seni defalarca üzerler onu da unutursun
Tıpkı önce üzülüp sonra değer verip unuttukların gibi
Binlerce sayfa kitap okursun
Bazıları seni değiştirmiştir
Hatta açık denizlerde batmayan gemiler yaptırmıştır
Bazen uçsuz bucaksız hayaller kurmuşundur
Öyle bir zaman olur ki o koca gövden küçücük kafanı taşıyamaz
Tam her şey bitti derken
Yeni insanlar yeni hayatlar ve sevdalar tanırsın
Çok şey yaşamasındır
Çok soru cevaplamışındır,
Ya da onlarca soru cevapsız kalmıştır
Yaşamı defalarca sorgulamışındır
Ama Defalarca…
Her yol aynı yöne çıkmıştır
Üzülmüşündür her defasında gitmek istemişindir
Hani ismini bile bilmediğin o yere
Yaşam aslında çok güzel
Elbette gitmek isteyişlerimiz
Veya asla bitmesini istemediğimiz anlarımız olacak
Yada ölmek isteyeceğimiz günler
Aslında hayat burada kalıp ben güçlüyüm!
Deyip savaşmak değil mi?