Yaşama dair..2 Şiiri - Mehmet Tunçer

Dur çocuk…Dur koşturma.
Adım adım çık yaşam merdivenlerinden
Her basamağında sindir içine yaşamı…
Şöyle bir bak çevrene
Zamanın öğüttüğü çehreleri seyret
Her aklar düşmüş saçtan
Her aksayan ayaktan
Her bükülmüş asırlık çınarlardan
Bir pay çıkar kendine
Yani anla..
Sonu yok bu delice koşuşturmaların
Zirveye çıktığını sandığın anda
Hiçte fark edemezsin
İnişe geçtiğinin…
Önce çıksın diye her gün jiletlediğin
Sakalların gürleşir…
Sonra bir ak düşer saçına
Çekip koparırsın.
Bir daha bir daha ama baş edemezsin
Alnındaki çizgiler derinleşir
Nasıl mutlu olursun dayı olduğunda
Göklere uçurur seni amca oluşun
Ama en ucuzundan ama en pahalısından
Masa kurarsın dostlarına
Bebek emekledikçe…
Bebek yürüdükçe…
Bebek koştukça…
Farkına varamazsın yitirdiklerini
Mesela gözlerinin yakını göremediğini
Düşünememişsindir yakın gözlüğünü
Gözlerine takıncaya kadar…
Kimselere söyleyeme sende…
Bilirsin artık zaman denen çarkın
Tersine dönmeye başladığını…
İşte o zaman..
Ne çiçekliğin kalır
Ne de böcekliğin
Bırakırsın kendini.
Yaşlı vücut ve yüreklere
Aniden olup biter her bir şey..
Birkaç ziyaret
Birkaç buluşma
Önce nişan
Sonra belediye salonunda düğün
Ya gelin olursun
Ya da damat…
Sonra mı?
Şair olursun…