Yaşam Yok Sen Yokken... Şiiri - Kemal Yavuz

Uykum kaçırıyor öpüşlerinde
Dudaklarının aralığında soluksuz kalıyorum.
Yaşam pembe bir elbiseden ibaret
Senin bedeninde.
Sabah ışıldadı.
Artık tozpembe bakılmıyor dünyaya.

Yalnızım.
İnatla kayboluşumu seyretmektesin mahmurluğumda.
Sabah sabah küfür ederken yakalandım kırık aynalara…
Yalnızlığa isyan ediyor yağmurun şiddeti
Her damla yağmur yalnızlığı fısıldıyor.
Duymuyorsun.
Sen yoksun…
Yoksun…

Ben seni düşünmek için geceleri bekliyorum
ve bir sonraki geceye kadar saklı kalıyor hayallerim.

Aşka kanmayan,
aşkı tanıyan,
Aşık olunan,
aşık eden,
Yani sen, dağın zirvesinde bir pınarsın.
İçtikçe içeceğim geliyor. Seni seviyorum.
Seni sevmek,
Ateşe tapmak ve sonra cehennem ateşinde yanmak, demek…
Zevk alıyorsun bundan, sadistçe,
Çok duyarsızsın…

Sen yoksun…
Yaşam yok sen yokken.
Yok olan yaşanmıyor.
İplikleri çekiştirilen bir kukla gibi yapışmışım sana.
Farkımda değilsin.
Belki umursamıyorsun.
Yaşamın sonu bu…
Ben inatla yaşamak çabasındayım ya,
sen inatla yok olmaktasın.
Çok duygusuzsun…