Yaşam… Yalnızlık… Sen… Ben… Biz…

Hayat yalnızlık oldu artık,
Sen benden gittiğinden beri…
Sensiz geçen her dakika, hayatımda büyük bir boşluk…
Şimdi kimi görsem sen sanıyorum…
Karşıma gelen onca insanda seni arıyorum,
Kokunu, saçını, tenini soruyorum her gelene…
Kimse seni tanımıyor…
Bildiğimi sandığım yerler artık bana yabancı…
Seninle birlikte kokumuzu bıraktığımız her cadde, gözlerimi yaşartıyor…
Ey hayat, ne dedim de sana alındın bu kadar?
Bizi biz yapan neydi?
Sen tek kaldın ama ben hala “biz”deyim…
Hala seni sevdiğimi söylerken kendime içim acıyor,
Sol tarafım yanıyor…
Gözlerim doluyor ama etrafıma çaktırmamaya çalışıyorum.
Ne kadar zormuş hisleri anlatmak…
Yaşam değil de ölümdü hep bana yakın olan, şimdi bir adım da ben attım geriye…
Senin acınla büyüdüm ben, senin acınla olgunlaşacağım...
Kısacası; sensizlik zor şeymiş…
Hem de çok zormuş sevgili…
Ben yalnızlık içinde yaşarken, içimde bir parçan olacak hep…
Parçan olduğu sürece “ben”den çıkıp “biz”e gideceğim,
Ve uzunca bir süre “biz”de kalacağım…
Gelirsen kapımız hep açık.
Sizi de “biz”e bekleriz…

~23.07.06~