Yaşam Ve Ölüm Şiiri - İsa Kıvrakdal

Sevmekten bıkacağımız bir dünya düşlerken,
Acılarla dolu hayatın içinde kötülüklere doğru kürek çekiyoruz
Ne umutlarla gelmiştik bu dünyaya oysa!
Mutluluk, aşk, sevgi, yaşam dolu bir hayat bekliyorduk sadece
Her zaman merak ederdim doğarken neden ağlardık diye
Oysa yeni anladım bu hayatın zor şartlarını
Ufak bir bebektik dünyaya gelirken, ufacıcık
Şimdi ise büyüyüp hayatı eleştirme zamanına geldik
Yaşamla, ölümün arasında sadece bir adımlık yer var
Atılan her adım ömrümüzü bitiriyor
Nasır tutmuş ellerimiz, kırışmış gülen yüzlerimiz
Yaşlının elinde baston, gencin elinde sigara
Bugün veya yarın, ya da şimdi bir bebek gelecek dünyaya
Gülen yüzlerle karşılanıp hoş geldin diyecekler
Birde bakacak ki insan insana kıyıyor, ortalık kan içinde
Ağlayacak elbette bu zavallı halimize
Bizler acıyı tanımadan büyüseydik nasıl anlatırdık mutluluğu
Etrafımıza bir bakıp ta düşünmek yerine,
Sadece tozpembe bakıyoruz hayata
Zamanı geldi artık haykırmanın!
Sabah olur gün ışır geceler sabaha karışır
Ve bizim içimizde her zamanki gibi bir durgunluk başlar
Bu günümüz nasıl bitecek diye...

Ağlayan yürekler düştü gözlerimizin önüne
Aşkın ve sevdanın rengi karaya dönüştü
Cenazeyle düğünü bir arada gördük
Tabutlar kara topraklarla örtüldükten sonra,
İçki şişelerinin masalardan eksilmediğini gördük
Küfür edilen babaları, dayak yiyen anaları gördük
Acınmadan sokağa atılan,
Ekmek parası için dilenen zavallı çocukları gördük
Ve de uyuşturucu dolmuş o körpecik bedenlerini

Camiler yerine, meyhaneler doluyor ağzına kadar tıka basa
Nurla dolacak kalpler, yerine içki ve zehirle doluyor
Fakirlik bir yanda, yoksulluk bir yanda
Küçük çocukların kalem tutacak elleri,
Ekmek parası için yağ kir içinde kalıyor
Analar babalar oğlumun bir ayakkabısı yok diye ağlıyorlar
Ağlıyorlar tükenmek bilmeyen gözyaşlarıyla
Kardeş kardeşi düşman görüyor
Kanlar akıyor doymak bilmeyen aç kara topraklara
Doğruluk yalan, mutluluk haram olmuş bu kahrolası dünyada

Yazdıkça yazasım geliyor bu dünyanın eziyetlerini
Ama yaz yaz bitmiyor ki
Yinede ben, bitmek bilmeyen bu acıları burada bitirip son vermek istiyorum
Şimdi soruyorum kendime yaşasam mı ölsem mi diye?
Ölsem, bu dünyanın kahrından kurtulacağım
Yaşasam, bu bu dünyanın halini görme utancından yıkılacağım
Ama ben yinede yaşamı değil, ölümü seçiyorum
Acılar, hüzünler içinde yaşamaktansa, bir daha dünyaya gelmemek suretiyle ölümü seçiyorum.

RÜYA GİBİ TATLI, ÖLÜM GİBİ HAKLI BAŞKA NE OLABİLİR BU YAŞAMDA