Yaşamla ölüm arasında ki o ince çizgide kalabiliyor insan. Mantık ve duygunun gelgitinde. Onca acı nasıl sığabiliyor küçücük bir kalbe. Yaralarımız yarınlarımızın boynunu büküyor. Heves diye bir şey kalmazken insan yaşından daha da olgunlaşıyor...
En çok güvendiklerimizse en derin yaraları açıyor. Hırsızı dışarıda arama; en yakınlarımız hayatımızdan heveslerimizi, hayallerimizi, yıllarımızı çalıyor. Dışımız buz keserken yanıyor içimiz çok çok yanıyor...
Kayıt Tarihi : 22.3.2017 13:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!