Yaşam Ve Ölüm Şiiri - Tuğrul Oğuzhan

Yaşamak zavallıca,
Ürpertilerin esaret zincirinde
Mutluluğu göğüs kafesine atıp,
Kaçarcasına sevgi girdaplarından,
Gözyaşlarına sığınıp duvar diplerinde
Sarhoş olup sayıklamak adını...
Yaşamak zavallıca,
Umut ufuklarında hayalsiz,
Dev aynalarında şekilsiz,
Mum ışığının sönük aleviyle
yakmak zehrini sinsice gülüşlerin
ve
dolaşmak serserice mekansız sokaklarda...
Yaşamak zavallıca,
Yangını sönmüş kısık bir alev olmak
ya da
Unutulmuş susuz bir gölet coşkun sellerde,
Buruşmuş bir dudak gibi zevksiz öpüşlerde,
Dermansız sürünmek şu garip alemde
ve
aşık olmak mevsim soğuyup üşüyünce....
.......
Ölmek zavallıca,
Anlatamadan ızdırap düşlerini,
Kaybolmak irin çukurlarında....
Koklayamadan gülünün tenini,
Veda etmek sırlar bataklığına,
Ölmek zavallıca...