Yaşam ve Değişim Şiiri - Hasan Çekmeceli ...

Gaz lambası eşliğinde başladım hayata.
Nehir kenarında, tek göz odalıydı evimiz,
Yerden mis gibi mangal ısıtmalı,
Oluklu kiremitten çatılıydı hanemiz,
Sonra yöresel ağızla, fanus oldu ışığımız.
Odunla tüter oldu sobamız.
Lüks, çok lükstü çocukluğumuzda
Gazyağlısı önce, sonra tüplüsü
Işık saçar oldu karanlık odamızda

Ben sarığa yetişmedim şükür ki
Kasketle tanıdım büyüklerimi
Fötr uymazdı başlarına
Cepleri boş ve emekçiydiler diye
Altlarını yamalı şalvar sarardı
Ayakta lastik ayakkabı

Çocuklara oyuncak alınmazdı
Ama genişti oyun alanlarımız
Kendimiz yapardık bulduklarımızla
Telden kamıştan arabalarımızı
Sonra oturup süslerdik
Çiçeklerle boyadığımız iplerle yaptıklarımızı

Siyah önlük, üstüne beyaz yaka
Okulların en güzel üniformasıydı
Kız, erkek, ağa, burada herkes eşit, yok fiyaka
Kışın herkes bir odun getirirdi
Yoksa soba yanmaz sınıf buz kesilirdi.
Öğrencilik her zaman ki gibi güzeldi.
Ama çağımızda bir başka meşakkatliydi
Köydeysen okula gitmek bir dertti
Kaçırmamak için köy dolmuşunu bekleyeceksin
Yoksa keyfin bilir okula koşa koşa gidersin.

Elektrik onlu yaşlarımda girdi köyümüze
O yılda tanışmış olduk onunla hanemizde
Süreli yayınlarıyla başladı hayata
Ardından siyah beyaz televizyon
Damdaki antenle aşağı ey, yukarı kaldır
Sağa, sola çevir tamam bulundu istasyon

Manyetoluydu tanıştığımda telefon
Santral marifetiyle bağlanırdı her yön
Toplandı köylümüz yaptırdı ptt binası
Aldı ikiyüzotuziki ile başlayan kod numarası
Bitti manüel sistemli santral dönemi
Dilediğinde arayabilir, aranabilirsin
İşte otomatik çevirmeli telefon modası.

Hayatımdan geçti yetmişyedi seksen
Keşke uğramadan geçebilsem
Ne sol bilirdim nede sağ
Neden dayak yedim, keşke sebebini bilebilsem
Mahallemdeki abilerle okula giderdim
Dönüşte yalnızsam tartaklanır, dönerdim.
Birkaç senemiz böylesi geçti macerayla
Heba oldu hayallerimiz bu olaylarla

Sonrasında ne oldu anlamadım ki
Sanırım seneler geçmeye başladı iki, iki
Farkına varmadan askerliğe gitmişim.
Hop geldim ardından evlenmişim
Artık sorumluluk omuzlara binmişti
Velhasıl fetret zamanı bitmişti
Çocuk doğunca başladı telaş.
Eve lazımdı aş, bunun için bir maaş.

Başladığımızda iş hayatına
Müsveddesi hazır belge tutuşturulurdu elimize
Yazmak için geçerdik daktilo başına
Hatalı yazarsak eğer vay, vay ki halimize
Yeniden yazmak zaman kaybı başlı başına
Çoğaltırken nüshaları dikkat ederdik
Yoksa karbon izi bulaşırdı ellerimize
Şimdi elektronik çağındayız e halimizle
İnternette olduk en özelimizle

İnsanlar dalmışken geçim derdine
Teknoloji durur mu hiç yerinde
Telefonlar takoz gibi ama artık cepte
Sermaye kar kokusunu alınca girdi yarışa
Önce telefonları narinleştirdi gitsin ki hoşa
Ardından internet, kamera girince işe
Kim durdurabilir, dur diyebilir bu gidişe
Evde bedenler yan yana oturur
Lakin ruhları sanal alemde gezinip durur
Önce çocukları, gençleri eleştirdik durduk
Uzaklaştırmak için debelendik yorulduk
Katara katılınca onlardan da müptela olduk

İnsan ne yaşadığını ancak kendisi bilir.
Geçmiş zor da olsa tatlı birer anı gibidir.
Bu dönemlerde neler neler yaşadık.
Bazen ağladık, bazen de güldük,
Kiminin ardından dövündük durduk.
Hep böyle koşturmaca geçti bu ömür.
Ölmez de, yaşarsak eğer
Bilmem bu gözler daha neler, neler görür.

Defne;12/12/2021