Yaşam Ünitesi ve aşk Şiiri - Sandra Şentürk

Beni sevdi diyebileceğin anılar bıraktım sana ; ama sen bana beni sevdi diyebileceğim hiçbir anı bırakmadın ; öyle birşeydi ki bu ; sanki yaşam ünitesinde tek başına yaşam mücadelesi veriyordum ; neden bilmem senden gelmez diye umudumu kestiğim anlarda bile yine seni bekledim ; ve sen o yaşam ünitesinde hayata dönmeye çalıştığımı bile bile hiçbir zaman hayatta miyim yoksa bu savaşı kaybettim mi diye aklına dahi gelmedim. Ben son nefesime kadar yine seni beklerdim biliyor musun ama beni biraz olsun sevdiğini bilseydim. Nefesimi kestin ve kendi ellerinle yok ettin beni oysa sanmıştım ki ; gelir elimi tutarsın ve ben hayata dönerim ; nefesimi kesmek isteyecek kadar sevmediğini bilemezdim üzgünüm . Ben beni defalarca incitmene rağmen gelirdim oysaki gelmiştim de ; sen o yaşam ünitesinde tek başına olsan ve beni beklesen ben gelirdim çünkü sen beni öldürmüş olsan da hiçbir zaman düşmanım olmadın . O zamanlar seni seven bir kız vardı evet ama inan bana o artık yok belki benim bedenimde yaşıyor ama aslında o yaşamıyor o sevdiği bir insan tarafından öldürüldü. Senin kalbin öyle kötüymüş ki sen o yaşam ünitesine beni merak ettiğin için değil ancak benim ölüp ölmediğimi kontrol etmek ve hâlâ yaşıyorsam nefesimi kesmek için gelebilirmişsin. Lanet olsun böylesi sevgiye diyor ve konuyu burada noktaliyorum. Keşke senin dirinle konuşacağıma senin diri ama ölü kalbinden yıllarca bir sevgi bekleyeceğime ; mezarlıktaki ölülerle konuşsaydim ; hatta kalbimi oraya gömseydim ant içseydim kimseyi sevmeyeceğime....
Bir gece bir toprak kazdım ve oraya ; seninle olan anılarimi ; sevgisizliğini ; umutlarımı ; ve bu lanet sevgiyi herşeyi gömdüm senin ruhun bile duymamıştir .