karanlık vuruyor sakalımın her akına sokağında
eski ben yürüyor elimden tutarak
çocukluğum geliyor aklıma şaşıyorum şaşkınlığıma
insan büyüyebiliyormuş diyorum derinden iç çekerek
bir adım daha atarsam kendime geleceğim
yalınayak geçerek
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim