Yaşam Seyrüseferi Şiiri - Nihal Mirdoğan

Hüzün kıvamında ,ben,beni tutup yürürken
Ah ! İç sıkıntısı bu, derken can düştü bana
Bir sırrı sürükleyip, korlu nabzı kürürken
Ruh yine efelendi, bir ân yan düştü bana

Bazân çürük zeminde bir şekli deremezsin
Kaldırım sisli, taşlar tozlu,yürüyemezsin
Binlerce hüzzam varken, umudu göremezsin
Hayatın yanı,dedim ya üryân düştü bana

Damla damla eridi derken tükenen düşler
Ey Rabbim, viran etme nedir bu yürüyüşler
Âh o hırsızlar pür-pak alnıma üşüşmüşler
Varlık kabımdan bu gün de isyan düştü bana

Bağrımda yanmadık yer çökmeyen dağ kalmadı
Fikrimi oklayanlar ! Olmadı bu olmadı
Geriye dönüp baktım,zulüm halen dolmadı
Neyim varsa alanlar hep yayan düştü bana

Zamanın adımında eskir diğer yarınlar
İliğimi ısıtan güneşimi, vuranlar
Diyarımda buz gibi tebessümde duranlar
Sopsoğuk dilinizden hezeyan düştü bana

Bu saçmalıklarda, riyâları sezsem de
Çatlayacağım...İnsan sananları süzsem de
Maskeli suratlarda sahte lâfı ezsem de
Dolaşan suretlerden kir,ziyan düştü bana

'Allah'a emanet ol ' derken öksüz yüzüme
Buğulu gözlerimden kopamayan güzüme
Bir göğüs geçirerek feryad figân sözüme
Kopçaladım vakiti...Artık yön düştü bana

Bu tasavvur dokundu ki ,velhâsıl cevaptır
Letâfetsiz gölgeler dünyasına hitâptır
Bu nasıl dünya Yâ Râb, hikayesi bîtâptır
Yaşam seyrüseferinden beyân düştü bana