Yaşam, savaşla ve barışla anılara mukted ...

Gün geçtikçe sessizlik bir adım daha önümde,
konuşmayı ve susmayı unuttum,
söyledikleri bir bir çıkmış gibi eski sevgilinin,
cümlelerin arasında artık uzun boşluklardan başka bir şey yok.
yürümek ve arasında kalmak kalabalığın,
gecenin bir yarısına kadar sarhoş olmaktn başka,
rüzgarı teninde hissetmek için iki tekerin üstünde kalmaktan başka,
yüzüne huzuru ve zihnine sessizliği getiren yok.

Uzun uzadıya saçların, sakalının gri tonu,
yüzünde huzurun eski kalıntıları,
konuşmamanın başka hiç bir sesi yok.

Tüm yaşam anılara muktedir olma savaşı,
oysa anılar savaşla yada barışla hep var zaten,
öyleyse nedir bu kendini yıpratışın sebebi?