Yaşam Şarkısı Şiiri - Hakan Ataseven

Karanlığın korkusu çökünce kent’e
Acıyan yanlarını titreyen soluğuma yasla
Üşüyen yaşların yaralarını ısıtmazsa içinde
Ezilir adamlığım, ne olur ağlama.

İyi bak insanlarıma;
Beni anlayamadı onlar
Ama senin farkına varacaklar
İsyanın bu şehre ne kadar yakışıyor
Duyunca sesini güneşten korkacaklar…

Senin rüzgarı titreten umutların vardı,
Yüzün gülerken, ardında sen ağlardın
Karanlık uçurumlar gülüşünden korkardı
İçimize huzur veren sabahlar yakardın..

Yaşam bir bahar kadar namusluydu senin şehrinde
İnsanlığın sızısıymış, ekin yerine büyüttüğümüz
Yaslayıp kanlı omurganı günlerin güvertesine,
Uğruna sözler çürüttüğümüz,
Ebedi Yaşam şarkımızı söyle.