Yaşam Ormanı Şiiri - Evrim Evrensel

Dalıp, ormanına bakayım dedim,
Düzgünü ne gezer, kurt'suz yok gibi.
Midemiz bulandı kusmak istedim,
Her taraf kokuyor sanki bok gibi.

Anlık ihtiyaca koşan koşana,
Buraya ar edep girmez boşuna
El atar adamsa, düşkün düşene
Hendek dere yatak yatmış lök gibi.

Ahlaksızlık yatılı besili semiz
Kat kat tabak tabak olmaz pak temiz
Bir arada ar'siz, olunmuş domuz,
Yanlış yamuk orda olmuş hak gibi.

Onur, Şeref kaçmış gitmiş bunlardan
Köprü altı, üstü,yol yolaklarda,
Hane farksızlaşmış bak sokaklardan
Her şey meze olmuş kör salak gibi.

Herkes böyle Yaşar demezmi birde,
İsim isim saysa kalmaz hatır da,
Düzler yok olmuş herkes çukurda,
Çamurlarda yatar bir malak gibi.

Ağaç kirli,yaprak kirli, dal kirli
Parkı kirli,sokak kirli, yol kirli,
Suspus herkes Yaşar ikili birli
Ses duymayan sağır bir kulak gibi

Eğri bügrü ağaçlar orman denmez,
Midesi olanlar yutmaz yiyemez,
Böyle yaşayana insan denemez,
Dercesine al gözüne sok gibi.

Ormanımız vardır, elbet eğrisiz,
Kalem kalem ağaç düzgün ve dümdüz
Ahlaktir aşımız, namus suyumuz
Yerden dik uzamış göğe bak gibi

Domuzlu, çakallı,kurtlu ormanda
Ne ararsın buğdayın mı harmanda
Kalkarsa utanma, haya insanda
Çamur atar dikkat, kendi pak gibi

Ağacın ormanın görüp bilmeden
Yaprağın,dalının kökün bulmadan
Dalı kurumadan yaprak solmadan
İnceden inceye süzüp bak gibi.

Evrim Evrensel'im sürdüğüm ahlak
Eser her rüzgara döner fırıldak
Aç gözünü gör etrafa iyi bak
Aval Aval dolaşma salak gibi.