Yaşam Ölüm Ve Aşk Şiiri - Ahmet Kemal

YAŞARKEN ÖLMEK AŞK VE AVARELİK ÜSTÜNE

Bu kenti ben yıktım ben onardım
Bu kenti ben kendime ayırdım
Aşka ayarladım dünyayı
Ben kendimi ayarttım

Dönüp çevreme bir baktım
Ne denli yoksulmuşuz gördüm
Ben kendimi var sanıyordum yokmuşum
Bir duvara yaslandım duvar göçtü ansızın

Ben kendime yabancı başkasına aşina
Doğru bildiklerim yanlış yanlış bildiklerim doğru
Ben aşk denizine daldım bir başına
Yolculuklara çıktım teknesiz

Ben yaşarken ölmeye alıştım
Yaşanmış mevsimler vardı art arda
Beni biraz daha yaklaştırıyor sana
Kaybettim tüm anılarımı kaybettim aşklarımı

Bir gece vakti ansızın karanlığın ortasında rastladım sana
İnsanlık rezervlerimi yokladım tükenmiş
Ne varsa vardı aşkta
Ne varsa vardı aşkta