..............................Yaşam ilk nefesinle, doğduğun an değil
..............................Nefesinin yanına nefes eklediğin zaman başlar!
Korkunun bıçakları ışıldarken karanlıkta
haykırdı musalla taşında bir beden
'Bana iyi bak! Ölüm dediğin nedir? '
Anladım ki,
ince ince yakılan ağıtmış yüreği asıl yakan...
Kendimi soktum,
köşeye sıkışmış akrep gibi çoğu zaman
ve kaçtıkça tavşan misali
derinleşti içine düştüğüm kuyu.
Anladım ki,
çoğu zaman içinde beslermiş kendi kâtilini insan...
Gün oldu,
Cephede mermisi biten asker gibi
çaresiz kaldım ortasında hayatın
sığ çukurlara gömdüm başımı
ve iğrendim kendi akan kanımdan!
Anladım ki,
hâlinden utanırmış kendi kanında boğulan...
Bir gece ürpertiyle kimsesiz sokakta
aç köpeklere verdim korkuyu
ensemde sıcak bir nefes
ve yanıp söndü sokak lambası üç defa!
Anladım ki,
göremediğinden korkarmış insan...
Sonra,
kayıp düşecekken uçurum kenarından
bir çift göze tutundum ve
ölümcül hastaya şifa gibi
kalbim aşk diye vurdu; yeşillendi içim!
Anladım ki,
bir insanı sevince başlarmış yaşam...
(23/01/2007) Kabataş
Barış AlukKayıt Tarihi : 23.1.2007 11:49:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Arar ara gong vuran mısralarıyla şairin içindeki saatin çalışmasını hiisediyorsunuz şiir akıp giderken..
TÜM YORUMLAR (2)