“Yaşam, mücadele ettiğin gücün kadardır. ...

İlk deneyimler

Küçük bir fidandı sera da
Daha küçücük bir yaşam
Derken bir kol kavradı gövdesinden
Kaldırdığı gibi vurdu yere
Baktı arabada gidiyor
Sordu kendine
Bu gidişler nereye?
Sonra kendisi için açıldı derin bir çukur
Köklerinden derine daldırdılar
Sonra toprakla gömdüler
Hemen Suladılar
Bir ilkbahardı ayrıldı
Yerinden evinden seradan
Koca yaz çoktan geçti
Sonra gelmişti hazan
Önce bir yaprak düştü dalından
Ardında iki derken üç
Ve birer, birer düşmemek için sarf ettiler güç
Tamamlanmıştı son yaprağın düşüşü ile
Tamamlanmıştı yerdeki yaprak kümesi
Ve ağaçta kalan bir yokluk
Ağaçta kalan sadece çıplaklık
Derken küstü ağaç hayata
Önce kahretti yaşadığı dünyaya
Çıplaklığı önce hazmedemedi
Bir şeyler aradı sarılacak
Fırsat vermiyordu yağmurlar,
Kar, kış, tipi
Rüzgar ve soğuk vardı ancak
Ha dondu ha donacak
Serada da değildi
Aradığı sıcaklığı da bulamazdı artık
Önce utançtı sonra duyduğu ürperti
Çıplaktı çırılçıplak
Üşüyordu her yeri
Yapraklarsa daldaki kadar olmasa da
Yaşamaktan bıktıkları andı
Toprağa düştükleri an
Ölümdü onları sarıp sarmalayan
Ağaç önce üşüdü
Sonra düşündü
Var olmak mı kalmak ayakta
Yoksa kurumak mı soğuktan
Ölmek mi daha rahat
Doğru olanı ise zor da olsa yaşamak
Sonra alıştı soğuğa, yalnızlığa
fark etmedi değiştiğini havanın
değiştiğini suyun
değiştiğini toprağın
fark etmedi değiştiğini gövdesindeki kabuğun
fark etmedi dışında gelişen dünyayı
Bir şeyler olmakta idi
Önce sivilce gibi göründü
Sonra kocaman bir yara
Acı verse de patlarken
Birden gark oldu yaprağa
Yeniden onlara sarıldığı an
İyi ki yaşamaktan vazgeçmediğini
Soğuğa kurağa ayaza…
İnatla direndiğini
İşte o zaman fark etti
Yaşamla ölüm arasında kaldığı
Ayları, günleri,mücadelesini…
Sonra bir kanıya vardı
Demek ki yaşam mücadele ettiğin güç kadar