Ellerini gördüm önce
Böyük... işgüzar...
Başım önümde
Üzüne baxmağa cüret etmedim
Cerrahın ellerini xatırladım
Yeni çıxmışdım emeliyyatdan
yaram böyük idi.
Oxudum:
Sanki üzünde, üreyinde deyildin
Ruhun bedeninden çıxıb ellerine çökmüşdü
Gözlerim böyümüşdü
Ovuclarında
Eller insanı ele verir
Neden yumşaq göründü,
Ya görmek isteyiydi?
Ya da yara qorxusu?
Unutdurmadı unutmadım
Ölüm hökmünü
Eller verirdi...
Ellerin elindedir indi de yaşam hökmü
Xalide Efendiyeva
Kayıt Tarihi : 14.9.2017 20:08:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
"Neden insan sevdiyinin önce ellerine baxır, Xalide xanım" dedi ve duyğulandı
![Xalide Efendiyeva](https://www.antoloji.com/i/siir/2017/09/14/yasam-hokmu.jpg)
Bırakan da..........
Veren de, alan da......
Eller yazar da, kalemi kırar da....
Çok manalı.. Tebrikler Halide Hanım..
TÜM YORUMLAR (1)