“İçimde sıkışıp kalan kelimelerim var bu gün sana dair. Zehir zemberek kusmaya niyetlendiğim anda karşı koyamadığım bir kuvvet engelliyor beni. Oysa ben çalmamıştım, çırpmamıştım, yüreğimle geldim, emek verdim. Bir şiir doladım dilime, Can Yücel’in kelimeleriyle anladım diye haykırdım sessizliğin çığlıklarının arasında. Bir perde daha yüksek çıkan sesim vardı iyi ki. Sen sağırların ağırladığı bir misafir, körlerin yol gösterdiği bir yolcu, hansızların misafir ettiği bir göçebesin. Sen sensin diyemiyorum artık, biliyorum ki sen değilsin.”
Defterleri karıştırdım, yazdıklarım çıktı ortaya, unutmuşum çoktan ben bu satırları. Neye isyan ettim kim bilir o zaman, kim bilir kime kırıldım? Yaşam gemisin güverte tahtaları, benim satırlarım. Rotam belli, yönüm belli, sözüm belli. Tayfalara ihtiyaç duymuyorum ben biliyor musunuz? Tayfa nedir onu da bilmiyorsunuz aslında, önce ondan bahsedeyim.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
