Ölmek mi? Şiiri - Bünyamin Özdemir

Gecenin çığlıkları;
Uyku, uyku...
Sensin bana en büyük acı
Rüyalarımda yok olma korkusu
Bir ecel kavgası daha mı?

Uyan ruhum,
Uyan zehir uykundan
Gün doğdu
Çileler doğdu
Özlemler doğdu...
Hasret yürekleri kabarttı...

Gidenlerin hayalleri kaldı yüreğimde
Özlüyorum o gittikçe kaybolan seslerini
Kör ateşten bir öfke sarar içimi
Var oluşa aslında isyanım
Ama en çokta kendimedir kızgınlığım
Dudağımda son cümlenin titreyişi
İnsanların son sözleri en güzelidir nedense;

İçin için biliriz aslında yok olmak için doğdumuzu
Insan kendisi için yaşamazmış, gerçek
Yaşam dediğin
Bir hatıra birikintisi
Öfke...
Hasret..
Hayal çığlıkları,
Ve o umut dualarıyla dolu
1001 gecelik bir masal

Masal dedikleri o büyü
Bağlar insanları hatıralarıyla evlerine
Yorgun babanın hayal çocuğu,
büyü
Babadan kalmasa o hatıralar
Nasıl olur çocuktan babalar?

Yaşam döngüsü yenikten
Hep yenikten başlar
Günlerin en sonunda ama
Babanın göz bebekleri duraklar
Azraille göz muhabbet
Sanki dünya yıkılırmış birdenbire

Budur herkesin kendisine kıyamet
Öfkeler ölür
Hasretler doğar
Çocuklar hayata isyan eder
Hasret konar yüreklerine
Gözlerinde ki o umut
Ölüme bir belge

Ey geceler kalkın,
Şahit olun sonsuzluğa!
Yaşamının bedeli ölmek...
Ah ölmek...