Yaşam denilen oyun... Şiiri - Fügen Gülgör

Yaşam tek kişilik bir oyun aslında,
Ummadığın an dünyaya geldiğin,
Bebeklik,cocukluk,ilkgençlik derken,
Gailesiz,mutlu,heyecanlı gecen,
Bir bakarsınız hayatın kapısına gelip dayanmışsınız....

Heder olmuş belki gecen yıllar,
Bir acemilik,bir göz yumuş,bir koşmaca,
Geriye doğru başlar özlemler....

Tek düze bir yaşam yoktur kimsede,
Bazıları rahat,umarsız,gevşek
Aldırmazlar kimseye...
Bazıları gel gitlerle,bir mutluluk bir acı yaşayan......

Veee bir gün pişmanlıklar,
Yeniden doğsam diye yakınmalar,
Kaçan hayatın peşinde koşmalar,
Nedense son demde yakalanır
Hep sevgiler.......

Belkide mütavazi bir boyun eğiştir,
Belkide gerçekten sevmiştir,
Ve belki vakit geçsin işte demiştir,
En büyük acılar işte bu demde yaşanır.......

Sevdiklerimi yitirmeler başlar,
Yaprak dökümlerinde...
Kopuşlar,ayrılıklar,parçalanışlar,
Tuttum,tutuyorum,yakaladım ucundan
Haykırmaları...

Bir gençliğe dönüş özlemi,
Bir yalnızlık başlar alışılmamış,
Geçti artık bizden diye ihmal edilip
Söylenmemiş sevgi yüklü kelimeler...

Hep bir şeylere özlem...
Hep bir şeylere suskunluk,
Sevgiyi yüreğinde saklayıp söyleyememe,
Belkide umursanmamış,
Daha cok zaman var sanılarak....
Utanılmış belkide.
Belkide görmezden gelip,kacılmış,
Haykırılamamış aşığım ben diye......

Vee birgün,
Sahneye cıkışındaki gibi tek başına
Bağıracaksın,

PERDEEEEEE...........

Fügen